Het vijfde infuus Oxaliplatin op 13 september 2017 was helaas een rampenplan.

Ze konden pas na 4 keer prikken (2 keer links en daarna 2 keer rechts) een ruim vat vinden waardoor ze in dezelfde arm als vorige keer (rechts) uitkwamen, ook vergaten ze de Oxaliplatin te verdunnen waardoor het weer heel vervelend en pijnlijk werd.

Toen het er eindelijk inzat (ruim 2 uur) duurde het aanleggen van de Avastin ook langer doordat het lunchtijd was. Ik zag het niet meer zitten en vroeg of het een andere keer mocht, nee dat kon niet zei een zuster.

Toen ik een kwartier later het echt niet langer volhield en ik steeds rotter werd en een ander vroeg mij los te koppelen alsjeblieft, aarzelde ze geen moment en ging me meteen loskoppelen. Ik ben haar zo dankbaar.

Thuis was ik heel rot tot en met de volgende middag. Ik ben nu voor mijn gevoel echt klaar met die Oxaliplatin.

Ik wil het laatste Oxaliplatin infuus niet meer hebben.

De neuropathie in mijn handen en voeten verdween de laatste keer pas afgelopen maandag. De neuropathie kan ook blijvend zijn.

Ik ben nu langzaam weer aan het opknappen, mijn lichaam voelt weer heel vreemd door die chemo, kou versterkt dat gevoel. En die kou is zelfs binnen heel gauw teveel.

Vandaag belde een van de verpleegkundige om te vragen hoe het met me was, ze bood min of meer haar excuses aan voor de fouten zoals het niet verdunnen, weinig aandacht en te laat aanleggen tweede infuus Avastin.

De bezetting was naar mijn idee ook veel te weinig die woensdag, ik dacht zelfs twee stuks op twee zalen met ieder 6 stoelen. De eerste keren waren dat zelfs vier verpleegkundigen op twee zalen.

Update 4 oktober 2017

Gistermiddag heb ik besloten het laatste infuus toch te doen morgen half 12. Ik kies voor een andere dag zodat ik niet dezelfde mede-patiënten tegen kan komen.

Ik heb net de uitslag gekregen van het erfelijkheidsonderzoek;

mijn darmkanker is niet erfelijk!